S objavljenim petim romanom u dvije godine, Ivica Ivanišević nastavlja obarati rekorde u brzini pisanja. Kao i u splitskoj Primaveri, radnja najnovijeg romana Ivice Ivaniševića ostaje u 1930-tima, ali se radnja seli u neimenovani gradić u srednjoevropskom kulturnom krugu - u kontinentalnoj Hrvatskoj, Češkoj, Poljskoj, Mađarskoj, Sloveniji ili Slovačkoj. Tko je odrastao u nekom srednjoevropskom provincijskom gradu na „ajngemahtecu, pohancima s abšmalcanim povrćem i šufnudlama sa sirom“ (str. 23), u prvi će mah osjetiti dašak nostalgičnosti, koja je – posve očekivano – tek lakirani premaz. Vrlo je interesantan spretan način kojim je Splićo Ivanišević uspio prodrijeti u specifični Zeitgeist jednog šireg geografskog kruga. Dragan Jurak ga je u svojoj kritici (http://www.mvinfo.hr/clanak/ivica-ivanisevic-klanjam-se) prepoznao kao Ruritaniju, „ literarno-filmsku srednju i istočnu Europu kakvu su je krajem devetnaestog i početkom dvadesetog stoljeća imaginarnom geografijom definirali romani 'Zatočenik Zende', 'Sofija od Kravonije', te hollywoodske filmske komedije Ernsta Lubitscha ('Trgovina na uglu').“ To svakako stoji: Klanjam se je tekst koji funkcionira kao dobar roman, ali kojeg možemo zamisliti pretočenog i u film i u kazališnu predstavu upravo ruritanijske aure. No koliko u Ruritaniju, roman je smješten i u Kakaniju. Ona je upravo u srednjoj Evropi (a time i u kontinentalnoj Hrvatskoj) nastavila postojati u mentalnoj i kulturološkoj svijesti sve do Drugog svjetskog rata. Ivanišević je i svojim likovima nadjenuo prava kakanijska imena poput: Ladislav/Laci, Leopold, Lili, Karl, Rudolf/Rudi, Alojz…. Nestanak te smirene, uređene, idealne Kakanije, čije utjelovljenje predstavlja upravo malen provincijski grad, nagoviješten je time što je Ivanišević odabrao vojni puč frankovskog tipa za točku prekretnicu kojom mijenja život pojedinaca i (malograđanske) zajednice.
